این روزها چقدر دلم هوای داشتن یک  مخاطب خاص کرده است

بیخیال برم سر اصل مطلب

گفت : با خیال من زیر باران برو

منِ ساده بدون چتر رفتم چون قول داده بودم

اما نمیدانستم که او دست در دست دیگری با چتر قدم میزند

و مرا با انگشت نشان می دهد که آن دیوانه را نگاه کن

برایم مهم نیست از بیرون چگونه به نظر می آیم...




کسانی که درونم را می بینند برایم کافیند...




برای آن هایی که از روی ظاهرم قضاوت میکنند حرفی ندارم...




با خود می گویم بگذار همان بیرون بمانند...

کاش هیچ دستی را به گرمی نمیفشردم،

تا سرمای تنهایی اینگونه ازارم نمیداد...

هیس!

صدای هق هق می اید..! 

انگار باز کسی قول ماندن داده بود.!

یه روزی میرسه که . .

ناخناتو می خوری

گوشه ی  ناخن هات پوست پوستی میشه

دور چشمات کبود میشه

سفیدی چشمت قرمز میشه

لبات بی رنگ میشه

دستات سرد میشن

فشارت پایینه

با اولین آهنگ غمگین اشکات جاری میشن

لبخند رو لبات می میره

به بهونه ی خوابیدن شبا خیلی زود میری تو رختخوابت

 و تا نزدیکای صبح بیادش اشک میریزی

بالشت همیشه خیسه

شب و روزت میشه : تو و تنهایی و یه عکس یادگاری. . . .

 یه روزی میرسه که جای خالیم رو با هیچ چیز نمیتونی پر کنی …….
.
من ” خاص “نبودم ،.
.
فقط …
.
.
.
عشقم بی ریا بود…